En ja: “daar ben ik dan”. Al twee maanden wonend in Portugal op een prachtige plek pal aan de ruige West Kust, een plek waarvan ik nog nooit van had gehoord en waar ik “out of the blue” in mijn gehuurde Camperbusje terecht was gekomen. Die rust en ruimte die ik hier vond, had ik al in tijden niet meer zo ervaren.

Mijn jongste dochter had mij getipt over het huren van een Camperbusje in Portugal en dat plaatje bleef maar op mijn netvlies verschijnen, terwijl het woordje vrijheid in mijn oren rondzong. Toen ik daarna opeens op de gekste plekken alleen nog maar rondreizende camperbusjes zag en mijn routeplanner in mijn auto mij niet meer naar huis bracht maar iedere keer weer op hol sloeg als ik de route naar huis intypte, begreep ik er niets meer van. Of toch wel?

Zo ging het nu al drie jaar lang, sinds mijn burnout of ontwaken, het is maar hoe je het benoemd. Als ik luisterde naar mijn fluisteringen en het spoor van ogenschijnlijke toevalligheden volgde, hoe bizar of grappig ze ook leken, dan gebeurden er de mooiste dingen. Deed ik dat niet dan werd mijn wereld weer zwaar en donker en vooral stilstaand. Een plek die zo vertrouwd was voor mij dat het soms bijna goed voelde. Maar nu was het dan toch gelukt, ik was mijn gouden kooi uitgevlogen.

Zo was het kort na het overlijden van mijn moeder een jaar eerder ook het geval geweest. Alleen maakte mijn verdriet en schuldgevoel over de eeuwig kwakkelende relatie met haar, dat ik toch weer naar binnen was gevlogen. Die van mijn vertrouwde leven, dat ik zelf zo gewenst en gecreëerd had, maar wel veelal uit plichtsbesef. Sinds mijn besluit om voor de hoop, de ruimte en het onbekende te kiezen, zie ik geen vogelafdrukken meer op mijn ramen van vogels die er niet doorheen kunnen vliegen. De vogels die ik nu zie zijn vrij, gewoon hun blije energie volgend, de wereld vanuit de lucht beschouwend. Kwam er nu een aan bij mij, dan vloog ze door het geopende raam heen naar binnen om daarna als vanzelf weer de blauwe lucht in te vliegen. Al die plaatjes van mijn familie en de maatschappij, die ik zo lang had aangezien als de enige mogelijke waarheid, bleken er ook alleen maar te zijn als ik ze zo wilde zien. Want opeens waren ze er niet meer en lagen de nieuwe mogelijkheden voor het oprapen.

Waarom blijven we de dingen doen zoals we ze doen, als we merken dat we er niet meer gelukkig van worden, als het ons geen voldoening meer geeft? Ik was al jaren aan het strijden met mijn gevoelens van verantwoordelijkheid, schuld en angst, voor ieder stukje gedroomde vrijheid buiten de gebaande paden om. Het was moeizaam gegaan en had mij en mijn geliefden veel energie gekost. En ondertussen bleef de behoefte om mijn leven op mijn eigen wijze vorm te geven toch doorgroeien, om mijn verhalen te delen, dromen en regenbogen volgend.

Wat wilde ik mijn kinderen nu eigenlijk meegeven? Dat dromen bedrog zijn? Dat we voor eeuwig vast zitten in onze zelfgecreëerde gouden kooi als deze niet meer past? Was dat de bedoeling van het leven? Kon dat deurtje nu echt niet verder open? Op weg naar nieuwe weer vervullende routes en ontmoetingen? Was dat niet net wat de wereld ons wil laten zien door alles wat ons nu uitdaagt? In mijn jongvolwassen jaren had ik mij een plaatje gevormd van mijn perfecte leven en dat had ik dan ook gecreëerd. Picture perfect, instagram perfect zoals nu gezegd wordt. Maar iets klopte er al lang niet meer. En zo perfectionistisch en eigenwijs als ik was; ik bleef het volhouden ook al stonden alle seinen al lang op rood. Maar ja: ” ik was toch sterk?” Dus wie maakte mij nu wat? God? Het universum?

Was het omdat verandering soms pijn doet en pijn bezorgd? Als het hooggevoelige kind dat ik was geweest wist ik maar al te goed wat dat betekende. En zo had ik mijn luiken al jong stevig dichtgesnoerd, om de baas over mijn eigen leven te worden, trachtend pijn buiten te sluiten, mij niet realiserend dat ik dan ook de liefde uitsloot. Een mogelijke route naar een leven vanuit plichtsbesef werd hierdoor geboren. Maar blijkbaar was het niet de bedoeling om daar te blijven. Want door een spontane healing in een meditatie en enkele overweldigende reiservaringen als ik wel op de fluisteringen en passerende toevalligheden was ingegaan, begon mijn zicht op de wereld ook langzaam aan te veranderen. Want dan had ik steeds het geluk gehad om weer een soulmate te ontmoeten, nieuwe relaties die direct stroomden en waanzinnig diep gingen, waarin ik een vergeten stuk van mijzelf kon omarmen. Op die plekken was ik vaak zo in contact met mijzelf en een met de natuur dat ik de Goddelijkheid in alles ervaarde. Wat was het leven in die momenten mooi, wat lichtte alles om mij heen dan op en wat was ik dan in ieder moment weer even oneindig gelukkig en dankbaar dat ik op de wereld rondliep en dit mee mocht maken.

Deze ervaringen maakten echter ook dat de luiken in alle opzichten open gingen en dat bracht hele andere uitdagingen met zich mee, want ook deze donkere stukken moest ik blijkbaar voelen. Er werd een boek in huis gebracht van Stephen Hawking, over zijn visie op de zin van het leven. En iedere keer bij het aankijken van de zwarte “zonnen’’ bij elk hoofdstuk, voelde ik mij wegzakken in de donkerste plek denkbaar, vallend en zwetend, het boek vervloekend voor wat het mij liet voelen. Er geen ontkomen aan om ook de donkerte in mijzelf te omarmen, zoals de seizoenen zich blijven ontvouwen, bleef de dualiteit naar mij toegebracht worden. Alles begint met groeien in het donker, de meest uitdagende plek om te zijn en toch is dat is de plek waar de zaadjes ontkiemen. 

 Na een heerlijke eerste week in Portugal, slapend in mijn Van, hoog op prachtige kliffen, bij op- of ondergaande zonnen en vele sprankelende ontmoetingen verder, kreeg ik spontaan een fijne ruimte aangeboden om te komen logeren. Het aanbod was nauwelijks te weerstaan. Al helemaal niet toen bleek dat naast de plek waar ik mijn camperbusje moest retourneren een auto verhuurbedrijf zat, waar een auto voor mij klaar bleek te staan, voor een bedrag waarvoor je in Nederland nauwelijks op een elektrische fiets kunt rondrijden. De keuze was snel gemaakt. Ik zou mijn laptop op gaan halen om hier voorlopig te blijven. Dat was dan weer een voordeel van corona. Ik had inmiddels zoveel mensen ontmoet die werkten vanuit hun tijdelijke woonplekken. Het kon. En nu zou ik het ook gaan doen. Mijn verhalen en visie naar de wereld brengen.

En zo ging ik terug naar Monte Clerigo, daar waar de energie waanzinnig was en ik als vanzelf al van alles had kunnen loslaten van oude patronen en structuren. Vanaf nu creëerde ik zelf mijn eigen nieuwe wereld, vanuit wie ik ben in dit moment. Mijzelf omarmend in liefde, al mijn fouten incluis, hier in vrijheid rondwandelend om nieuwe ervaringen op te doen om van te leren. Door ongelukkig rond te blijven lopen in mijn oude patronen zou dat niet gebeuren, daar deed ik ook mijn geliefden geen plezier mee, zoveel was mij wel duidelijk geworden bij iedere eerdere poging om terug te keren naar het al bekende.

Ik weet niet wat het leven nog allemaal voor mij in petto heeft, maar ik weet wel dat ik de magie er een onderdeel van mag laten zijn en dat ik steeds vaker weer dat zinderende gevoel van “ik leef’ ervaar, zo’n intrigerende plek om te zijn, omdat daarvandaan de mooiste nieuwe ervaringen ontstaan.  Ik wil vanaf nu zelf blijven vernieuwen, triggeren, delen en vooral zijn, vanuit de gevonden lichtheid van mijn hart en niet meer vanuit plichtsbesef, ook al gaf mij dat eerder zoveel plezier en voldoening. En ook al ben ik niet meer piepjong, ook dit is nog steeds mijn tijd en mijn leven!

foto bovenaan: Possen, CC BY NC