“It has always been a mystery to me how men can feel themselves honored by the humiliation of their fellow beings.”

Zoveel mensen voelen de roep om meer betekenisvol te gaan leven en meer in contact te komen met de natuur. Corona heeft ons laten zien dat een snel herstel van de natuur moeiteloos kan.

We staan op een bijzonder moment in de tijd waarin we de mogelijkheid hebben onze toekomst opnieuw vorm te geven. We kunnen breder en dieper kijken dan ooit. De wereld spiegelt ons in alles en laat ons zien waar we mogen veranderen, waar de grens bereikt is. Corona biedt ons de kans om op te groeien tot een meer volwassen maatschappij waarin we nog meer voor elkaar zorgen en waarin het niet meer normaal is dat slechts enkelen de winnaar zijn. We zijn er nu klaar voor!

Zij zijn al zoveel wijzer en verder dan wij denken. Zij voelen instinctief aan dat veel maatschappelijke conditioneringen niet meer passen. Onze maatschappelijke kaders maken dat zij hun aandacht verliezen en zich onttrekken. Zij zijn al een eind op weg in hun bewustzijnsniveau en spiegelen ons in alles, alleen wij kunnen dit vaak nog niet zien. Zij kunnen zelf logisch en kritisch denken en gezonde grenzen stellen vanuit hun eigen unieke talenten en creatiekracht. We mogen hen hierin bekrachtigen. Door zelf te gaan loslaten en keuzes te gaan maken die echt van ons zijn, creëren we ruimte voor onze kinderen en wordt de wereld een stukje mooier

Bij een Great Famine monument op een prachtige plek in de natuur in West Ierland, waar ik door een stroom van synchroniciteiten heen was geleid, kreeg ik, voor de eerste keer in mijn leven beelden te zien, van een andere tijd, van krachteloze mensen in grauwsluiers van leed. Het was een confrontatie met een virus en een hongersnood en een oud verhaal van mensen die dachten dat ze ‘vast’ zaten. Het maakte dat ik mijzelf nieuwe vragen ging stellen. Waarom kreeg ik dit te zien op deze plek? Wat vertelde het mij over mijn leven? En wat vertelde het mij over de wereld van toen en nu? Lees verder in mijn boek, dat later in dit jaar verschijnt.

Nog voor mijn vertrek naar Ierland had Libanon zich al aangediend en voor ik kon knipperen met mijn ogen was alles al gepland door nieuwe vrienden. De ene reis ging als vanzelf over in de volgende. Wat was Libanon magisch, met haar enorme culturele bagage. Hét jetset land van het midden oosten toen wij nog aardappeleters waren. Een land waar in 1850 de vrouwenemancipatie al hoog op de agenda stond. Voor mij voelde het als het kloppende hart van wereld, al was het wel een gebroken hart. Mijn innerlijke stem had luid en duidelijk geklonken, er was geen andere keuze dan mij over te geven aan wat ik daar mocht gaan zien. Ik ervaarde een afscheiding in vele lagen, waaraan de samenleving zich na al die oorlogen en conflicten had aangepast. Uitreiken naar elkaar vanuit al deze lagen was niet gemakkelijk. Jetset en vluchtelingenkampen functioneerden op de vierkante kilometer zonder elkaar te kunnen zien. Ik kwam flabbergasted weer thuis, niet wetend waar te beginnen om mijn ervaringen in creaties om te zetten. De onmacht van het gebrek aan uitreiking was er zo tastbaar geweest, net als de afwezigheid van de natuur in de bewoonde gebieden, het raakte mij diep. Hoe kon healing hier nog mogelijk zijn? Het bewustzijn dat wij de natuur zijn en dat de natuur niet iets buiten ons zelf is, kwam pas veel later. Dit weten geeft zoveel hoop, vanuit het besef dat wij de creatoren van ons leven zijn. Zo binnen, zo buiten. Alles wat wij denken en voelen creëert onze wereld van morgen.

Zodra wij onze pijn en die van onze voorouders kunnen gaan voelen én accepteren dat dit een onlosmakelijk onderdeel van ons eigen verhaal is, kunnen we deze gaan omarmen met ons licht en liefde. Onze keuze voor het licht is een keuze vanuit ons hart en deze beweging is altijd mogelijk en is wat ons mens maakt. Liefde en licht is wat wij in essentie zijn. Dit is de onontkoombare transitie van deze tijd. Libanon liet mij de diepere lagen van onze pijn voelen en gaf mij een inkijkje in een mogelijke toekomst voor Nederland en de wereld. Gelukkig is alles bewustzijn en onze keuze. Het leven is één grote leerschool en beweging naar het licht en daar hebben we het donker voor nodig. Alles is energie en trilling als in een eindeloze symfonie, waarin onze lichtkracht de lead heeft. De zon en de maan leiden ons als vanzelf in dit magische eeuwige ritme van creatie. Alles komt goed! Samen schrijven we nieuwe verhalen!